 Pistolet to jeden z najpopularniejszych rodzajów broni palnej. Lekki, poręczny i skuteczny – oto co wpływa na powszechność jego użycia. Jak definiujemy pistolet? Jest to krótka broń palna (po wyłączeniu z tej grupy rewolwerów) używana jest do walki na krótkich dystansach – do pięćdziesięciu metrów. Może być użyta zarówno do ataku, jak i do obrony. Służy też do tzw. wymuszania posłuszeństwa. Pistolet to broń uniwersalna, co jest jego największym atutem Używany jest na polu walki, przez policję, a także do ochrony osobistej. Jest bronią stosunkowo łatwą w użyciu. W pistoletach używa się nabojów różnego kalibru, najczęściej spotykany to dziewięć milimetrów. Zwykle jest to broń samopowtarzalna. I choć współczesne pistolety znacznie różnią się celnością i lekkością od swoich poprzedników sprzed lat, mechanizm działania pozostaje ten sam. Jak powstały pistolety? Zaczęło się od armat. Ciężkie i masywne działa przez długi czas były podstawą w walce. Początkowo nie sądzono, że ten sam mechanizm działania można by wykorzystać w wersji zminiaturyzowanej. Szybko jednak powstała taka potrzeba – skuteczność dział zachęcała do pracy nad stworzeniem ich miniaturowych wersji. Pierwsze egzemplarze ręcznej broni palnej powstały w XIV wieku. Nie były to jeszcze pistolety. Petrynał i arkebuz przypominały raczej strzelby niż pistolety, co znacząco ograniczało ich możliwości, jednak był to bardzo ważny punkt w rozwoju broni palnej. Wreszcie w XV wieku w Niemczech zaczęto używać pierwszych pistoletów z zamkiem kołowym. Choć była to broń niedoskonała, jej pojawienie się można nazwać prawdziwą rewolucją. Przede wszystkim dlatego, że ten rodzaj zamka wyeliminował konieczność stosowania lontu – do tej pory podstawą mechanizmu ręcznej broni palnej był lont, którego podpalenie powodowało wybuch prochu, a co za tym idzie – wyrzut kuli. Nie było jeszcze wówczas mowy o nabojach w takim znaczeniu, w jakim znamy je dzisiaj. W XVI wieku udoskonalono konstrukcję pistoletów, wprowadzając zamek skałkowy. Jak działał? Po naciśnięciu spustu piryt uderzał w metalową płytkę, a powstała w ten sposób iskra powodowała wybuch prochu i wyrzut kuli. Z czasem zamiast pirytu zaczęto stosować skuteczniejszy krzemień. Od tego momentu przez długi czas w kwestii udoskonalania pistoletów nic się nie działo. Aż przyszedł wiek XIX i Alexander Forsyth opracował tak zwaną uderzeniową metodę odpalania ładunku. W latach trzydziestych dziewiętnastego stulecia pojawiły się pierwsze naboje, które zawierały detonator, ładunek prochowy i pocisk, a więc oparte były na podobnej zasadzie, jak współczesne, choć oczywiście były zdecydowanie mniej skuteczne. Od tego momentu nie było już powrotu do używania kul. Oczywiście dopracowanie nabojów wymagało jeszcze wielu lat. Z czasem okazało się, że najskuteczniejsze są pociski o kształcie stożkowym – są one stosowane do dziś. Kolejnym krokiem w rozwoju ręcznej broni palnej było wynalezienie prochu bezdymnego. Przez cały XIX wiek trwały w różnych krajach prace nad udoskonaleniem budowy i działania pistoletów. Udoskonalano także inne rodzaje broni palnej. To także wiek, w którym inżynier Samuel colt opatentował rewolwer. Obrotowy magazynek to była prawdziwa rewolucja w świecie broni palnej i otwarcie zupełnie nowego rozdziału w historii broni palnej. W zasadzie dopiero od XIX wieku możemy mówić o pistoletach w takim rozumieniu, jak znamy je dziś. |
